بازدید امروز : 4
بازدید دیروز : 2
کل بازدید : 7003
کل یادداشتها ها : 41
نوشتهی دامنه. به نام خدا. سلام محضر هر شرافتمند. هفتهی "کتاب و کتابخوانی" است. منم «ابوباران» دستم. هنوز تمامش نکردم. او «مصطفی نجیب» است؛ اهل افغان، زادهی مشهد مقدس. یارِ حاجقاسم. هم در افغانستان میدان بود و هم در نبردهای سوریه. چون در خودِ کتاب تأکید رفته است برای امنیت، چهرهاش نشان داده نشود؛ عکسی ازو نذاشتم. چند کلام ازین اثر -که خانم زهراسادات ثابتی آن را نوشته و انتشارت خط مقدّم قم آن را سال 1399 چاپ و نشر داده- بگویم و والسلام:
آنقدر در نبردها بود وقتی سال 1398 از سوریه به ایران بازگشت، دخترش "باران" سه ساله شد. (ر.ک: ص 317) ابوباران گفت ما چرا لشگر فاطمیون هستیم؟! چون مثل حضرت فاطمهی زهرا -سلام الله علیها- هم غریب هستیم و هم مظلوم. (ر.ک: ص 11) باز ابوباران در جای دیگر کتاب میگوید در میان عربها رسمی طبیعی وجود داشت که غذاهای فرماندهان با سربازها متفاوت بود؛ اما در فاطمیون (=لشگر مقاوت افغانها) فرماندهان و نیروها یک جور غذا میخوردند. (ر.ک: ص 109) ابوباران عضو سپاه محمد ص هم میخواست بشود که در شهر بیرجند آموزش میدیدند و از طریق خاک تاجیکستان به افغانستان فرستاده میشدند برای نبرد با طالبانِ آن زمان، نه طالبانِ الآن که تغییر رویّه داد و با ایران مراوده دارد. (ر.ک: ص 16) او در روستای هباریهی سوریه صدای شعرخواندن ابوحامد را شنید (ر.ک: ص 172) که میخواند: "به این امام قسم، چیزی دیگری نبرم / به جز غُبار غم، چیز دیگری نبرم". بگذرم
یادداشت روز دامنه: موشک و سیاست. سلام شریفان. حتی کسی با ابتداییترین سواد، سیاست را مورد مرور قرار دهد -چنانچه عمداً پا روی واقعیت و وجدان نگذارد- بیشک متوجه میشود شمایل جهان پس از طی چندین سال جنگ سرد که اغلب جنگ لفظی بود، مدتیست توسط قدرتهای سوداگر به سمت زندگی در سایهی سلاح چیده شده است. سادهانگارانه است کشورهای در حال رشد که توسعهیافتگی خود را استارت زدهاند بخواهند خود را خلع سلاح کنند افزارآلات دفاع نداشته باشند. همان زمان هم، موضع بنده نسبت به تزی که حجت الاسلام مرحوم اکبر رفسنجانی ارائه کرده بود به آن دامن میزد موضعی نقادانه بود؛ زیرا کشوری که ایدههای ترقی دارد نیز پایهی مقاومت منطقه است، نمیتواند مجهز نباشد. گرچه این قویکردن کشور هزینهی مالی سنگین دارد، اما هزینههاییست که قدرتهای زورگو بر جهان تحمیل کردند. همین امروز ایران فقط اقتصاد داشت، بیدرنگ طُعمه میشد حتی همان زمان که حکومت عراق و افغانستان توسط جرج بوش در کمترین زمان ساقط شدند، سراغ ایران هم میآمدند اما قدرت دفاعی ایران مانع آن شد. رفسنجانی اشتباه محض میکرد شعار نه موشک میداد. او خود وقتی پرسش قرار میگرفت معتقد بود به فلسطین باید کمک کنیم. پس خود ناقض تزش بود. کاری که رهبرمعظم کرد به نظرم معقولترین راه بود. به ارتش و سپاه سازوبرگ دفاعی بخشید موقعیتهای جغرافیایی این دو بازوی کشور را در جاهای خاص معین کرد و نیرویی جدید به عنوان پدافند هم، بر سیستم افزود. نقد تز مرحوم رفسنجانی -هر باری که ایران مورد تهدید قرار میگیرد- خودبهخود در محافل سیاسی وارد میشود. تزش غلط، خوشخیالانه، حتی فکری خام بود.